«ما شبیه دیروز نیستیم اما هستیم!»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم مهدی رجبی است که در آن می خوانید؛طبس، از آن واژه هایی است که برای دولتمردان امریکا معنای تلخی دارد، هرچند که خرمای آن منطقه کویری کام خیلی ها را شیرین کرده است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی طبس،کویر زیبای طبس همان جایی است که هنوز که هنوز است برای امریکایی ها زیبا نیست. جایی که چنگال های عقاب در آن فرو رفت و بر روی عملیات کاملا دقیقشان خاک مرگ پاشیده شد.
اینقدر سخت گذشته است بر دولتمردان امریکایی که هیلاری کلینتون، به عنوان سیاستمداری که در آن دوره مسئولیتی نداشته، در کتاب خاطراتش عملیات نافرجام طبس را یک فاجعه، یا یک حادثه تلخ می داند، می توان فهمید آنها به این زودی ها معجزه شن ها را فراموش نمی کنند. اما عجیب آنجاست که آنها بعد از آن و تا همین الان هم از گزینه نظامی علیه ایران حرف می زنند.
گویی شن های طبس هنوز در چشم دولتمردان امریکایی است و نمی توانند خوب ببینند. نمی توانند ببینند ایران امروز، حتی با دیروز و یک سال قبل تر هم فرق دارد. حالا دیگر مثل گذشته نیست که رئیس جمهور وقت و فرمانده کل قوا جاسوس امریکایی ها باشد. زمانی نیست که بنی صدر دستور بمباران غرامت های طبس را بدهد. امروز روزی نیست که منتظر القائم ها را از ما بگیرند. امروز ایران اسلامی برای مستکبران دنیا غیرقابل پیش بینی است. خیلی وقت است که دیگر زیر بار حرف زور نمی رویم.
حالا توان دفاعی و موشکی ایران آنقدر بالاست که دشمنان مجبورند در چیدمان گزینه های روی میزشان تجدید نظر کنند. ما شعار «ما می توانیم» را سرمشق قرار دادیم و در مقابل همه تحقیر ها، تحریم ها و تخریب ها ایستادیم و قد کشیدیم و بزرگ شدیم.
حالا آنقدر بزرگ شده ایم که بزرگی می کنیم. آنقدر بزرگ که کدخداهای ساختگی دنیای استکبار هم نمی توانند در مقابلمان بایستند. آنها باید تعظیم کردن را یاد بگیرند.
این کُری خواندن های کَری، اوباما، نتانیاهو یا هرکس دیگر هم دیگر معنی ندارد. حرف های آنها شبیه جمله «من نمی ترسم» آدم ترسویی است که در تاریکی و تنهایی گیر کرده است. حالا ما «صیاد» داریم، از جنس ایرانی اش، اگرچه شیرازی مان را گرفتند. حالا دستپخت «طهرانی مقدم ها» آماده ی آماده است.
حالا «آرش»، «شهاب»، «طوفان»، «فاتح»، «فجر»، «کوثر» و دیگران هستند و ما هم «قدر» همه آنها را می دانیم.
ما شبیه دیروزمان نیستیم، اما هستیم! توان دفاعی ما مثل دیروز نیست. مثل سی و اندی سال قبل هم نیست. ما پرتوان تر از همیشه ایم. پس شبیه دیروز نیستیم.
اما مردمان این سرزمین مثل همان دیروز هستند. ایستاده و پابرجا. آماده دفاع از کیان این سرزمین و نظام اسلامی شان. آنها که برای این مردم رجز «هل من مبارز» می خوانند، می دانند که ایرانی جماعت در میدان عمل پاسخ می دهد.
می دانند ما اگر دربرابر شعارهای از سر کم شعوری شان سکوت کرده ایم، از ترس نیست. منتظریم تا زمانش برسد و اینبار دیگر خودِ همین مردم بر سرشان ابابیل می شوند. این بار دیگر عقاب را در طبس دفن نمی کنیم، بلکه وقت پَرکندن فرا می رسد. این بار هم دست خدا با همین ملت است.
منبع:عصر ایران