خبرنگاری از جنس مردم اولین قدم برای کمک رسانی به کودکان عشایر دستگردان را برداشته است، برای کودکانی که از حق ابتدایی‌ترین نیازها یعنی پوشاک نیز محرومند.
علی رجب زاده – به گزارش طبس نیوز از بخش دستگردان، در سال ۹۳ همراه با جمعی از خبرنگاران طبس برای دیدن وضعیت خشکسالی به چند منطقه از جمله منطقه عشایری چاه مسافر بخش دستگردان رفتیم.
جایی که خبرنگاران با بهت و ناباوری به روستاهای خالی از سکنه ای نگاه میکردند که روزی صاحبانی و مالکانی آب و زمین و زندگی داشتند و اکنون معلوم نیست دست سرنوشت چه به سرشان آورده.
اما موضوعی که میخواهم مطرح کنم خالی شدن روستا، قحطی و بی آبی نیست و البته شاید هم زیاد بی ارتباط با آن نباشد.
در آن سال که به منطقه عشایری چاه مسافر رفتیم مادری گفت: ما خرج خرید پول دفتر و مداد را نداریم و فرزند من دوران ابتدایی خود را هم تا آخر نمیتواند به پایان برساند.
سخت است که در دیار ما کسی به این دلیل درس نخواند و مجبور به ترک تحصیل شود.
شاید اصلاً قابل تصور نباشد که در قرن بیست و یک و زمانی که ایران به یکی از قدرت‌های برتر علمی منطقه تبدیل شده است، هنوز هم برخی دانش‌آموزان این مرزوبوم برای تحصیل باید سختی‌های بسیاری به جان بخرند.
در واقع همه مادرانی که کودکی داشتند نگران از آینده فرزندان خود بودند و امسال هم که به این منطقه رفتم این وضعیت بدتر از قبل شده بود.
اما موضوع گزارش من درس نخواندن کودکان عشایر هم نیست!
مادران و پدرانی که در تهیه لباس فرزند خود درمانده بودند.
وقتی در خصوص تهیه لباس و پوشاک حرف میزدند شرمنده نگاه معصومانه کودکان خود بودند.
چشمان منتظری که توقع زیادی ندارد نگاهی به کودکانی که اکنون هم بازی شده بودند انداختم و لباس های کهنه و از هم تنیده شده آنان.
بعد از چند روز که از منطقه برگشتم گوشه ای از ذهنم، تصویر این کودکانی را پر کرده بود که از بد روزگار خشکسالی به زندگی والدینشان چنگ زده و اینان نیز قربانی مرگ خاموش شده بودند.
ایده ای به نظرم آمد و فراخوان مردمی دادم که هر کس میتواند در حد وسع خودش لباس بیاورد.
و بعد از چند وقت کمک های اطرافیان و سپس مردمی جمع آوری شد و دوباره راهی این منطقه شدم.
گرچه ناچیز بود اما ارزش لبخند مهربان و غرق شادی آنها قابل توصیف نیست.
عده ای در مملکت بایستی حقوق های کلان بگیرند و عده ای برای مایحتاج اولیه محتاج باشند