شهید غلامحسین خالوئی

شهید غلامحسین خالوئی
نام پدر: محمد باشی
تاریخ شهادت : ۱۳۶۰/۱/۱۶

زندگینامه

روزهای اول فصل تابستان سال ۱۳۳۲ بود که فضای خانه پر از مهر و صفای محمد باشی با صدای گریه نوزادی منور شد، که ارادت به خاندان عصمت و طهارت خاصه حضرت سیدالشهدا سبب گردد تا منصب نوکری و غلامی حسین (ع) را به او ارزانی نمایند و او را با نام پرافتخار غلامحسین صدا کنند.

تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در زادگاهش به پایان رسانید و پس از اخذ دیپلم به شوق خدمت، لباس مقدس سربازی را به تن کرده و پس از اتمام این دوره، نیروی هوایی را مکانی مناسب برای ادامه خدمت دانسته، و به عنوان همافر به استخدام درآمد.

غلامحسین از کـودکـی فردی فعال و در کـارهایش جدی بود و به اسلام عشق می‌ورزید و به کارش خیلی اهمیت می‌داد و همین ریشه عمیق اعتقادی او باعث می‌شد تا در درون همان تشکیلات نظامی که وابسته به نظام منحوس پهلوی بود مسائل شرعی را رعایت وبا خوش اخلاقی و متانت در بین همکارانش الگو شود.

او در خدمت به مردم کشور عزیزمان ایران از هیچ چیز دریغ نداشت. هنگامی که انقلاب شروع شد، با موضع گیری‌های صحیحی که داشت به هر طریق ممکن از امام (ره)، انقلاب و مردم انقلابی طرفداری می‌کرد.

پس از حمله ناجوانمردانه رژیم بعث عراق بارها از فرماندهانش تقاضا نمود به جبهه بـرود ولـی چون در نیروی هـوایی کار تعمیر و نگهداری هلیکوپتر را به عهده داشت و مسئولین امر اجـازه رفتن او را به جبهه نمی‌دادند، در پی تحریم اقتصادی ایـران همیشه سعـی داشت وابستگی ایـران به استکبار جهانی قطع شود و همیشه در فکر ابتکار تازه ای بود سرانجام توانست طرح افزایش برد توپ هلیکوپتر را ارایه نماید.

همسرش می‌گوید : چند ماه به شهادتش خواب دیدم که غلامحسین شهید شده جنازه‌اش را آوردند شهر اصفهان که محل خدمتش بود و پس از تشیع جنازه باشکوه به مشهد انتقال دادند و بعد از آن به طبس. از خواب که بیدار شدم خواب را برایش نقل کردم و او با تبسمی معنادار گفت بالاخره باید آمادگی داشته باشی.

در حین برگشت از مأموریت حوالی اصفهان در سانحه هوایی شربت شهادت نوشید و خواب همسرش تعبیر شد و بدین ترتیب این کبوتر عاشق و خونین بال در شانزدهم فروردین سال ۶۰ به جمع گلگون کفنان پیوست.

روحش شاد و راهش پر رهرو باد