شهید جواد بدرام

شهید جواد بدرام
نام پدر: عباس
تاریخ شهادت: ۱۳۷۶/۷/۲۶

زندگینامه

زندگی زیباست ولی وقتی پی به معنویات آن می‌بری، وقتی جنبه های مثبت آن را در نظر می‌گیری و پی به هدف آفرینش می‌بری، آرزویت این می‌شود که هر چه زودتر به سوی خدای خویش پر بکشی. آری، چه زیباست شب‌های سرد جنوب کشور را با دعای توسل و نماز شب به صبح رساندن و چه زیباست اشک‌های گرم خود را به روی خاک‌های سرد سنگر ریختن و از همه زیباتر این که خون خود را به پای درخت اسلام ریختن.

به حاشیهٔ گسترده کویر، در شهر دارالمومنین طبس به سال ۱۳۵۳ در خانواده ای مذهبی چشم معصومانه به حقیقت جهان گشود.
سال‌های کودکی را در حال و هوای پاک زادگاهش گذراند، و رویاهای شیرین بچگی را در کوچه های پر مهر زندگی‌اش به سال‌های دبستان کشید. تحصیلات ابتدائی و راهنمائی را با موفقیت گذراند و به شوق فراگیری علم و کمال به دوران دبیرستان پای نهاد. استعداد سرشارش سبب گشت پس از گذراندن این دوره به تربیت معلم راه یابد و شغلی را برای آینده خویش انتخاب نماید که شغل انبیاست. تنها عشق و خلوص نیت است که هدایتگر انسان در این مسیر پاک و الهی است؛ و این از ویژگی‌های بارز جواد بود. علاقهٔ فراوانی به امام خمینی (ره) و مقام معظم رهبری داشت و به انقلاب اسلامی به دیده احترام و سپاس‌گذاری می‌نگریست، نسبت به خانواده‌اش مهربان بود و سعی در تهذیب نفس خویش و تکمیل فضائل داشت، دوران تربیت معلم را که با موفقیت به پایان رسانید.

در یکی از بخش‌های شهرستان نیشابور که نام آن تحت جلگه بود به خدمت مشغول شد. به دانش آموزان عشق می‌ورزید و از هیچ کوششی برای شکوفا نمودن استعدادهای خدا دادی آن‌ها و آماده سازی آینده سازان میهن اسلامی برای پذیرش مسئولیت های آینده فروگذار نمی‌کرد.

سرانجام در تاریخ ۱۳۷۶/۷/۲۶ هنگامی که در سنگر کلاس و مدرسه به تعلیم و تربیت غنچه های نوشکفته منطقهٔ محروم میان جلگه مشغول بود مورد حمله اشرار از خدا بی خبر و نوکر اجنبی قرار گرفت و پس از درگیری، پرنده معشوق شد و به سوی بارگاه الهی پرواز کرد.

او مردانه زیست و مردانه به یاران رفته پیوست و تن به ننگ مذلّت نسپرد. به معرکهٔ عاشقانهٔ شهادت، سند شجاعت و ایمانش را به نسل‌های آینده سپرد تا راه پیمایان طریق او روش زندگی را بیاموزند.

«رحمت پروردگارش بر او هر لحظه افزون باد»