قطعه مثنوی «شبگرد عشق» تقدیم به سردار شهید حاج محمد ابراهیم همت

قطعه مثنوی «شبگرد عشق» تقدیم به سردار فاتح دل‌ها شهید حاج محمد ابراهیم همت:

سَر قلم را، زیرِ تیغِ تیز عشق – ساغر دفترکنم لبریز عشق
تا که دل‌ها را کنم سرشار نور – می‌نویسم قِصّۀِ سبزِ ظُهور

در شب دِیجور ظُلمِ تیغ داس – می‌نگارم لاله‌ها را مستِ یاس
تا دهم آیینه‌هایِ دل جَلا – می‌بَرم دل‌ها به دشت کربلا

ساقی و دست و علم مشک و عطش – کربلا بود و حسین و غُربَتش
منزل جانان و عیش و نوش و بَزم – در سر پُرشور مستان، شوقِ رزم

خورده باران بر تن خاک جُنون – دشت و دریا گشته از خون لاله‌گون
بر زمین افتاده نعشی گَشته چاک – می‌زند سر لاله از چشمانِ خاک

سُرمه در چَشمانِ ساقی کرده مَشک- جبهه‌ها را می‌سرایم آه و اَشک
رهسپارِکربلای جبهه‌ها – پا نِهم دروادیِ بی‌مُنتها

وادیِ شور و شراب و عشق و نور – وادیِ سرسبز و زیبای حضور
غرقه در خون مَشک و هم ساقیُ و دَست – وادیِ سرهای برنِی گشته مَست

وادیِ گفتن اذان بر نیزه‌ها – دشت سرخِ لاله‌زار جبهه‌ها
کربلا را، یادِ یاران می‌کنم – یاد بر نِی سَر سواران می‌کنم

سُرمۀِ خون چشم عاشق می‌کشم – دشت پَرپَر از شقایق می‌کشم
کربلا را در پی هِمَّت به راه – یاد یاران می‌کنم پرسوز و آه

جبهه‌ها را یاد مستان می‌کنم – یاد آن زهرا پرستان می‌کنم
یاد هِمَّت می‌کنم آن مرد عشق – در دیار فاطمه شبگرد عشق

آن خلیل در دل آتش نشین – آن علمدار وَلا در بَدر دین
کرده اسماعیل خود را نَذر عشق – اندر آتش کرده کِشت بَذر عشق

او که ابراهیم نفسِ خویش بود – در خراباتِ وَلا درویش بود
دفتر و دست و قلم، دل‌تنگ او -می‌نویسم قِصّۀِ خون‌رنگ او

غرقه در خون نعش سرداران نور – کربلا را می‌نویسم شعرِ شور
از نموده نیل هستی را عبور -از رسیده بر بلندای حضور

می‌زنم زُلفِ قلم را رنگِ خون – می‌نویسم مثنوی‌هایِ جُنون
رقص مستانِ انالحق را به دار – نقش لیلا می‌کشم در چشمِ یار

در شب معراج مردانِ یقین – غرقه در خون می‌کشم میدانِ مین
معبر دل را گشوده بابِ عشق –خُفته بر مین غرقه خون اصحاب عشق

تکه‌تکه، پاره‌پاره، لاله‌ها – دشت مین لبریز آه و ناله‌ها
کربلا را گشته در خون رهسپار – کرده منزل در حریمِ عشقِ یار

می‌کِشم بر چشم هِمَّت نقشِ عشق – یار زینب کربلا را تا دمشق
قلب نازش بی‌قرار کربلا – آن به درد عشق زهرا مبتلا

او‌که سِرِّ کربلا را فاش کرد – این سخن زان کُشتۀِ عَطّاش کرد :
زآن‌که باشد کربلا ملک جنون – کربلا رفتن نخواهد غیر خون

هرکه دارد در سرش شور وَلا – هرکه خواهد تا ببیند کربلا
گو به خون باید در این ره پا نهی – بر سرِ نی غرقه خون سر جا دهی

سَر نبَازی گردراین ره، گُم رهی – بر حدیث کربلا نا آگهی
هِمَّت آن شبگرد شهر شعر و شور – ساقیِ صهبای گل‌رنگ حُضور

کربلا راشد به مستی رهسپار – عاشقانه شد در این ره سر به دار
از تبار سربداران بود او – بی‌قرار هجر یاران بود او

تا رساند خود به یاران شهید – غرقه در خون، مرغ عَنقا پر کشید
پرکشید آن مرغ عاشق سوی عشق – تا گزیند کربلا را کوی عشق

سِرِّ حق بود از لب هِمَّت بُرون -«کربلا رفتن خوشا از راه خون»
هر که در سر عشق زهرا دارد او – پا به راه کربلا بگذارد او

کربلا یعنی نه یک شهر و دیار – کربلا یعنی حریم عشقِ یار
ره ندارد در حریم عشق او – هرکه دارد جز شهادت آرزو

همچو هِمَّت عاشقی باید میان – شُسته دست از خان و مان و جسم و جان
تا به تیغ عاشقی تن را دَرَد – در حریم کربلا او رَه بَرد

همچو هِمَّت سر به باید باخت تا – بر رخ مهدی نظر انداخت تا
هرکه خواهد کربلا در خاتمه – جان فدا باید کند بر فاطمه

ای به دامان وَلا آورده دست – ای ز بوی کربلا گردیده مست
در مرام عاشق زهرا پرست -غرقه در خون کربلا رفتن خوش است

تا مگردی همچو هِمَّت مست عشق – کی توانی تا شوی پابستِ عشق
بی‌سر و بی‌پا خوشا در خاک و خون -کربلا را رفتن از راه جنون

گر نه در خون کربلا را پا نهی – در طریق کربلا، گُم در رَهی
کربلا رفتن نمی‌خواهد مگر – کردن در راه دلبر تَرکِ سر

هرکه خواهد پانهد در راه عشق – کربلا برپاست اکنون در دمشق
تیغ در کف گیرد و خیزد زجا – یار زینب گردد اندر کربلا

به امید ظهور حضرت یار
منصور نظری