جایگاه مردم در روزنامه‌های زنجیره‌ای

دغدغه امروز اکثر جامعه ما مسائل اقتصادی است که ناشی از بی‌تدبیری در قوه اجرایی محسوب می‌شود. بیکاری و اشتغال‌زایی اندک و درآمدهای ناچیز و ناامنی‌های شغلی در بسیاری از جوانان و حتی سایرین وضعیت خوبی را در کنار گرانی‌‎های سرسام‌آوری که از کالا گرفته تا خدمات رفاهی و اجتماعی و پزشکی و … رقم نزده است.

برجامی که مورد تشویق و تمهید روزنامه‌های اصلاح‌طلب قرار گرفت و هر کسی را که از باب دلسوزی به نقادی می‌پرداخت با ضرب دستی در این رسانه‌ها بایکوت یا تخریب می‌شد، امروز که چراغی از آن برای رفع حاجات مردم گرم نشده است، سکوتی مرگبار، بسیاری از این رسانه‌های جناح‌نگر را فرا گرفته و با پرداختن و پررنگ کردن سوژه‌های فرعی مانند «رفع حصر»، « عدم تأیید کاندیدای زرتشتی در یزد» و. . . درصددند نگاه‌ها را از این مسائل به سمت و سوی بی‌ربط سوق بدهند، حتی روسیاهی جناحی‌نگر بودن این روزنامه‌های اصلاح‌طلبی به مسئله برجام و انحراف افکار عمومی نسبت به آن، آنقدر وسیع و آشکار بود که امروز به آرامی از کنار تمام تحریم‌ها و قوانین تحریمی پس از برجام عبور می‌کنند تا کسی تناقض‌های خبری آنها را استخراج نکند. جالب اینجاست که اگر صحبتی هم از مطالبات مردم از دولت در این روزنامه‌ها می‌شود، شوربختانه تنها آن مطالبه را سیاسی معرفی می‌کنند و شاید اینگونه بگوییم که مطالبه جناح خود را مطالبه مردمی خطاب می‌کنند و می‌خواهند با همین عناوین خوش‌رنگ دولت را برای جناح خود تحت فشار قرار دهند. مسئله اینجا نیست که چرا این روزنامه‌ها یکسویه به میدان خبر می‌روند بلکه حرف اصلی این است که چرا دغدغه اصلی مردم هیچ‌گاه در این روزنامه‌ها جایی ندارد و همیشه با سوژه‌های دست چندم و فرعی و زنده کردن مسائل حزبی و جناحی خفته، درصدد محو آنها هستند.

نویسنده به عنوان یک مخاطب دائمی روزنامه، آرزو دارد یکبار و حداقل یکبار در یکی از روزنامه‌های زنجیره‌ای با معرفی چند کارآفرین گمنام، ملت را تشویق به آن کنند و از این طریق، میزان بیکاری را بکاهند یا در میان مردم تردد کنند و آن مشکلی را که در جامعه پربسامد است، به میان صفحات روزنامه بکشانند و به بحث بپردازند. آرزوی دیرینه منِ مخاطب این است که این روزنامه‌ها وقتی از زندان و زندانی حرفی به میان می‌آورند، تنها چند زندانی سیاسی و نفوذی را به جریان‌سازی نکشانند و برای آزادیشان مخاطبان خود را تشویق به راه‌اندازی کمپین کنند بلکه آن عده کثیر زندانی را که به خاطر فقر و نداری و عدم‌استطاعت مالی و عدم‌پرداخت مهریه و. . . سال‌ها کنج زندان نشسته‌اند هم مطرح و از شخصیت‌های کشوری و حتی مردم، مطالبه جدی برای یاری به آنها داشته باشند ولی افسوس که این مسائل حلقه مفقوده این روزنامه‌های زنجیره‌ای تحزب‌نگر است. ادعای مردمی بودن جریان اصلاحات تنها یک شعار خوش آب و رنگ است که تجلی کذب بودن آن را باید در رسانه‌های آنها به عینه دید.  آنجا که واقعیت‌های جامعه و نیازهای مردم در روزنامه منعکس نمی‌شود یا کمرنگ مطرح می‌شود، دیگر آن روزنامه را نمی‌شود رسانه نام نهاد بلکه شبحی از رسانه است که برای منفعت حزب سیاسی جان‌فشانی می‌کند، همان چیزی که در غرب به عنوان هدف اصلی کارکرد رسانه معرفی می‌شود.

به هر حال امروز کنکاش خبری مردم، پیرامون دستاوردهای اقتصادی دولت است و اینکه پس از پنج سال آیا باید امیدی به آینده اقتصاد و معیشت در خانواده‌ها ایجاد شود یا خیر به عنوان یک نیاز مبرم مردمی، تعریف می‌شود. حال اگر همین سوژه‌ها را در غیر این روزنامه‌های زنجیره‌ای دنبال کنید، نتایج بهتری از توجه به آن نصیب می‌شود که جای شکر دارد و مخاطب را امیدوارتر به روزنامه نگه می‌دارد.