ملی‌پوش تکواندوی ایران گفت: بدشانس‌ترین تکواندوکار ایران نیستم و شاید خیریتی در کار بود که قبل از المپیک ریو مصدوم شدم.
به گزارش طبس نیوز به نقل از خبرنگار گروه ورزشی خبرگزرای میزان، او بهنام اسبقی است؛ تکواندوکار بدشانس و در عین حال توانمندی که هیچ گاه شانس حضور در المپیک را پیدا نکرد، اما هیچ گله‌ای از این موضوع ندارد. خبرنگار گروه ورزشی خبرگزاری میزان گفت‌وگوی متفاوت و جالبی را با این قهرمان تکواندو انجام داده که در ادامه می‌خوانید:
گویا در یک خانواده کاملا تکواندویی بزرگ شدی؟
بله پدرم سال‌ها عضو تیم ملی بود و الان هم مربی تکواندو است. حتی برادرانم و خواهرم هم در این رشته فعالیت می‌کنند، اما به هر حال من از همه معروفتر شدم (باخنده).
از چند سالگی وارد تکواند شدی؟
فکر می‌کنم پنج سال و نیم سن داشتم که برای نخستین بار لباس تکواندو پوشیدم. شما بنویسید از زمانی که چشم باز کردم لگد می‌زدم (با خنده).
به جز تکواندو به چه رشته‌ای علاقه داری؟
عاشق فوتبال هستم و الان هم هر هفته فوتبال بازی می‌کنم و برای دوستانم کری می‌خوانم.
پرسپولیسی هستی یا استقلالی؟
به شدت پرسپولیسی هستم و هنوز نمی‌دانم استقلالی‌ها چطور ۶ گل از ما خوردند؟!
پس با این تفاسیر باید فوتبالیست خوبی هم باشی!
شاید باورتان نشود، اما چند وقت پیش با برخی دوستانم فوتبال بودم که محسن خلیلی هم آنجا بود و به من گفت: کاش به جای تکواندو وارد دنیای فوتبال می‌شدی.
از چه سالی به تیم ملی تکواندو آمدی؟
سال ۸۲ در رده سنی نوجوانان به اردو دعوت شدم، اما در آن دوران حوصله حضور در اردو را نداشتم و بدون انتخابی از اردو خارج شدم و چند سالی هم تکواندو کار نکردم.
پس چه شد که دوباره برگشتی؟
خودم هم نمی‌دانم، اما سال ۸۸ برگشتم و یکسال بعد در لیگ برتر تقریبا تمام حریفانم را شکست دادم و سال ۹۰ به تیم ملی رسیدم.
ارزشمندترین مدالی که تاکنون کسب کردی کدام مدال بوده؟
در تاریخ تکواندو مجموعا ۱۲ نفر قهرمان جهان شدند که من هم یکی از آن‌ها هستم و قطعا این مهمترین مدال من است. البته مدال طلای آسیا در ازبکستان که فنی‌ترین بازیکن مسابقات انتخاب شدم هم خیلی برایم خاطره انگیز است.
بهترین تکواندکار ایران در دوران خودت را چه کسی میدانی؟
مهدی خدابخشی.
بخاطر رفاقتت با مهدی این را می‌گویی؟
باور کنید بخاطر رفاقت نیست، به نظر من مهدی از نظر فنی فوق العاده است و در بین هم نسل‌های خودم بهتر از او ندیدم.
بهترین مربی که تاکنون با آن کار کردی؟
در باشگاهی پیام خانلرخانی و در ملی هم بیژن مقانلو.
از نظر مالی در تکواندو به چیزی که میخواستی رسیدی؟
ناشکر نیستم، اما حق ما تکواندوکاران خیلی بیشتر از این‌ها است. من قهرمان جهان شدم و قرار بود طبق مصوبه کشور ۸۰ سکه به ما بدهند که پس از یکسال و نیم ۶۴ سکه به من دادند. یعنی یک مدال طلای جهان من به اندازه یک صدم قرارداد یکی از فوتبالیست‌های لیگ برتر هم نیست.
چرا تا این اندازه بین فوتبال و سایر رشته‌ها از نظر مالی فاصله است؟
در همه جای دنیا فوتبال از سایر رشته‌ها ارزش بیشتری دارد و در این شکی نیست، اما ورزش ما هنوز آنقدر حرفه‌ای نشده که اسپانسر‌ها به این باور برسند که با سرمایه گذاری در رشته‌های رزمی هم می‌توانند درآمدزایی داشته باشند.
بزرگترین حسرت ورزشی ات چیست؟
اینکه می‌توانستم در المپیک شرکت کنم، اما قسمت نبود که این اتفاق بی افتد.
اینکه می‌گویند بدشانس‌ترین تکواندوکار ایران هستی را قبول داری؟
خودم هم شنیدم که این صحبت در خصوص من مطرح شده، اما نمی‌توانم بگویم بدشانس‌ترین هستم. شاید یکی از بدشانس‌ها من باشم.
شاید بخاطر مصدومیت پیش از المپیک ریو این لقب را به تو دادند.
شاید خیریتی در کار بوده که مسافر المپیک ریو نشدم، چون در آن برهه ازدواج کردم و از زندگی ام بسیار راضی هستم.
رابطه‌ات با حاشیه چطور است؟
به نظر خودم ورزشکار حاشیه‌داری نبودم و همیشه سرم به کار خودم بوده است. البته یک مدت اعتراض‌هایی داشتم که اگر زمان به عقب بازگردد دیگر این کار را نمی‌کنم. ناگفته نماند برخی ورزشکاران در رشته‌های مختلف برای پوشاندن ضعف‌شان و اینکه همیشه توی چشم باشند خودشان را درگیر حاشیه می‌کنند.
بحث خداحافظی ات از دنیای قهرمانی به کجا رسید؟
قرار است مسئولان فدراسیون یک مراسمی برگزار کنند و در این مراسم من از دنیای قهرمانی خداحافظی کنم. البته دوست دارم در یک مسابقه رسمی شرکت کنم و بعد از آن با تکواندو خداحافظی کنم. باید ببینیم در آینده چه پیش می‌آید.
به عنوان آخرین سوال، آیا قرار است وارد دنیای مربیگری شوی؟
فعلا که هنوز خداحافظی نکردم، اما دوست دارم به جرگه مربیان بپیوندم و تجربیاتم را در اختیار جوان‌تر‌ها قرار دهم تا باز هم بتوانیم قدرت اول تکواندوی دنیا شویم.