در شب میلاد چهارمین امام شیعیان، حضرت امام سجاد (ع)، آسمان مدینه پرنور و ملکوتیان در شور و سرورند.
از ویژگی‌های برجسته امام زین العابدین (ع)، تبلیغ اسلام حقیقی در عمل بود. ایشان مظهر عفو الهی شمرده می‌شد و به سادگی از مردمی که تحت تأثیر تبلیغات امویان از او عیب جویی و بدگویی می‌کردند، می‌گذشت. این کار، از یک سو دیواری را که بنی امیه می‌خواست میان امام و مردم به وجود آورد، فرو می‌ریخت و از دیگر سو، سبب جذب مردم به اهل بیت (ع) می‌شد و اندک اندک حقانیت آن بزرگواران را ثابت می‌کرد.
دیگر ویژگی حضرت، دستگیری از مستمندان و نیازمندان مدینه بود. ایشان هر شب انبانی بر دوش می‌گرفت و به در خانه آن‌ها می‌رفت و به ایشان یاری می‌رساند. نیازمندان، این غریبه مهربان را به نام «صاحب الجراب»؛ یعنی انبان به دوش می‌شناختند و هر شب در انتظار آمدنش بودند.
از دیگر ویژگی‌های حضرت، خریداری بردگان و آزادسازی آن‌ها به مناسبت‌های گوناگون، برای نشر حقایق دینی در آن دوره بود. در روایات‌ها آمده است: امام زین العابدین (ع) هزار بنده را آزاد کرد و هیچ گاه بنده‌ای را بیش از یک سال نزد خود نگاه نداشت.
مهم‌ترین میراث فرهنگی امام زین العابدین (ع)، صحیفه سجادیه است که آن را زبور آل محمد (ص) و انجیل اهل بیت (ع) نیز می‌خوانند. این کتاب، مجموعه‌ای از ۷۵ دعا و مناجات امام زین العابدین (ع) است.
این مجموعه، تنها شامل راز و نیاز با خدا و بیان حاجت در پیشگاه باری تعالی نیست، بلکه دریایی بی کران از علوم و معارف اسلامی است که در آن، مسائل عقیدتی، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و پاره‌ای از قوانین طبیعی و احکام شرعی در قالب دعا مطرح شده است.