متاسفانه نظارتی بر تولید و ارائه پوشاک نامناسب در بازار نیست و روز به روز وضعیت بدتر می شود و از طرف دیگر در دسترس قرار دادن و ترویج برخی ناهنجاری ها، مشکلات تربیتی فرزندان و در نتیجه گرفتاری آن ها را بیشتر می کند.
به گزارش پایگاه خبری طبس نیوز به نقل از خبرگزاری فارس از بیرجند، زن با عصبانیت مغازه را ترک می‌کند و دخترها به دنبالش می‌روند. دختر کوچک تر شاید ۱۵ سال سن دارد و آن یکی چند سال بزرگ تر به نظر می رسد. آن ها هم در راه دلخوری‌شان را نشان می‌دهند، دختر کوچک تر می‌گوید: مانتوش قشنگ بود، حالا یک بار از این ها بگیریم چی میشه و خواهر بزرگ تر هم حرفش را تایید می‌کند: اون طور که شما می‌خواین پیدا نمی‌شه، حالا همه از این مدل و رنگ ها می‌پوشند و… مادر که از نصیحت کردن خسته شده است با ناراحتی جواب می دهد که این مانتوها کوتاه و رنگش هم خیلی تند است و در شأن ما نیست.
وارد مغازه دیگری می‌شوند، لباس ها را زیر و رو می‌کنند اما مادر چندان راضی به نظر نمی‌رسد؛ مانتوی بلند روشنی را نشان می‌دهد و می پرسد چرا دکمه ندارد؟ مدل دیگری ندارید که جلو بسته باشد و پاسخ فروشنده نگاهی متفاوت است که می‌گوید؛ خیلی وقت است که مانتوی دکمه دار تولید نمی‌شود مگر این که لباس فرم و اداری بخواهید.
دخترها از این حرف استقبال نمی‌کنند و دوباره راهی پوشاک فروشی دیگری می‌شوند، در یک مانتو فروشی دیگر انواع رنگ‌ها، مدها ، کوتاه و بلند، اداری و غیر آن وجود دارد.
مادر خسته از گشتن، روی چهارپایه‌ای می‌نشیند تا دخترها لباسی موافق نظر خانواده پیدا کنند. زن میان سال دیگری که نزدیک می شود سر حرف و درد دل شان باز می شود. آن یکی که زن خانه دار و مادر دو دختر است ، گلایه می کند: لباس و مانتوی مناسبی پیدا نمی شود که همه ویژگی های مد نظر خانواده ها را داشته باشد یا کوتاه است یا بلند اما با چاک های باز از دو طرف یا آستین شان به زور به آرنج و مچ می رسد، بعضی هم خیلی نازک یا بدرنگ است.
«فاطمه اصغری» دغدغه اصلی خود را خارج شدن فرزندانش از اختیار و گرایش به مد و لباس های غیر متعارف بیان و اضافه می کند: اگر مانتوها یا لباس های رنگی مطابق عرف و حجاب باشد دغدغه پدر و مادرها کمتر می شود اما خیلی از لباس ها این طور نیست و متاسفانه برخی خانواده ها مجبور به خرید آن می شوند و از طرف دیگر بافت فرهنگی و اجتماعی منطقه تغییر می کند و قانع کردن دختر در سن نوجوانی سخت شده است.
حرفش را زن دیگر تایید می کند و می گوید: چند مغازه رفته ام اما مانتوی دلخواه حتی با قیمت بالا پیدا نکرده ام، لباسی که برای دانشگاه و بیرون مناسب باشد. آن ها که رنگ، جنس یا قیمت خوبی دارد مدل مناسبی ندارد و متاسفانه بیشتر هم با استقبال جوانان و نوجوانان مواجه می شود. اجباری به چادر پوشیدن دخترها ندارم اما لباس پوشیده و مورد پسندی پیدا نمی کنم از طرف دیگر دلیل ورود پارچه ها و مدل های عجیب و غریب را درک نمی کنم.
نظارت نیست
مادرهای چادری دلخور هستند که دخترانشان با آن ها فاصله دارند
«منصوره اکبری» اظهار می کند: جامعه با محدود کردن برخی دسترسی ها و از طرف دیگر در دسترس قرار دادن و ترویج برخی ناهنجاری ها، مشکلات تربیتی فرزندان و در نتیجه گرفتاری آن ها را بیشتر می کند.
وی افزود: متاسفانه نظارتی هم بر تولید و ارائه پوشاک نامناسب در بازار نیست و روز به روز وضعیت بدتر می شود. بچه ها به دوختن لباس راضی نمی شوند چون به تمیزی و ظرافت نمونه های بازار نیست و از آن طرف لباس های مناسبی در مغازه ها وجود ندارد. گفته های او را چند بانوی دیگر هم تایید و اضافه می کنند خیلی از خانواده ها مدل های بازار را نمی پسندند اما مجبور به خرید می شوند و کم کم از ارزش های خود فاصله می گیرند. ای کاش در استان پوشاک به ویژه زنانه مطابق با سلیقه و فرهنگ مردم این جا تولید شود.
مادر دیگری به خبرنگار ما گفت: حتی لباس های مردانه هم از این قاعده مستثنا نیست و لباس هایی ارائه می شود که نوشته و عکس های بی ربط، غربی و حتی فحش دارد اما با استقبال جوانان همراه است.
۵ درصد تولید در استان
رئیس اتحادیه پوشاک بیرجند نیز در گفت‌وگو با خبرنگار ما گفت: فقط ۵ درصد تولیدات لباس در استان و ۹۵ درصد از خارج منطقه تامین می شود که بیشتر هم با مدهای خاص سر و کار دارد و متاسفانه در ترویج لباس ها هنرمندان و بازیگران الگوی مردم هستند.
به نظر «اسماعیل زاده» در این مسئله فرهنگ سازی و حمایت از عرضه و فروش اهمیت دارد چرا که گاهی لباس ها از واحد صنفی خریداری نمی شود و روی دست آن ها می ماند.
وی افزود: استان دور افتاده است و حتی نخ، اپل و… از خارج استان تامین می شود، تولید کننده استان ضعیف است و نیاز به حمایت دارد در حالی که از واحدهایی که تولیداتی منطبق بر عرف و فرهنگ منطقه دارند زیاد استقبال نمی شود.
بخش دیگری از مشکل به عقیده او مربوط به مصرف کننده است چرا که فرهنگ استفاده درست جا نیفتاده است و بعضی لباس ها برای خیابان نیست با وجود این بیشتر مشکل مربوط به سرمنشأ و ریشه است که در کلان شهرها نیاز به نظارت و توجه دارد.
از طرف دیگر از تولید کنندگان لباس، منابع اطلاعاتی در دسترس نیست و خیلی ها به دلیل نبود حمایت، زیرزمینی کار می‌کنند در حالی که وجود سایت و بانک اطلاعاتی از تولید کنندگان معتبر پوشاک براساس تولید و امتیاز آن ها در دراز مدت تولید را به سمت کیفی و برندسازی و رقابت بین تولیدکنندگان می برد.
به گفته وی، در شرایط موجود طراحان پارچه و لباس حمایت نمی شوند و کار اصلی خود را انجام نمی‌دهند در حالی که طرحی قابل اجرا و با هزینه کم، مورد استقبال مردم است.
وی ادامه می دهد: اتحادیه پوشاک استان هزینه ای برای ارائه طرح به تولیدکنندگان ندارد و طرح ها هم نیاز به حمایت و پردازش دارد که زمانبر است و از طرف دیگر اتحادیه برای آموزش و طراحی تولیدکنندگان هم وظیفه ای ندارد چون این کارها مستلزم هزینه است.
گفته سخت او این است که حالا پوشاک جزو کالاهای لوکس شناخته می شود اما حمایت نمی شود و تا زمانی که در کلان شهرها حمایت و نظارت نشود، نمی توان برای آن کاری کرد. اتحادیه با توان محدود خود سرکشی و نظارت بر واحدها را دارد و متخلفان در عرضه لباس را به اماکن معرفی می کند اما یک موضوع دیگر ناهماهنگی بین عرضه وتقاضاست.
بنا به آمار وی ۹۰۰ واحد فروش لباس و حدود ۵۰۰ نفر خیاط و تولید کننده در استان فعالیت می کنند.
انتهای پیام/ی