ˈچشمه آبگرم مرتضی علیˈ در شهرستان طبس از مناطق گردشگری طبیعی و بکر در دل کویر ایران است که با داشتن چشمه‌های آب درمانی هرساله مورد بازدید تعداد زیادی از گردشگران داخلی و خارجی و میهمانان نوروزی قرار می‌گیرد.
طبس نیوز:ˈچشمه آبگرم مرتضی علیˈ در شهرستان طبس از مناطق گردشگری طبیعی و بکر در دل کویر ایران است که با داشتن چشمه‌های آب درمانی هرساله مورد بازدید تعداد زیادی از گردشگران داخلی و خارجی و میهمانان نوروزی قرار می‌گیرد.
به گزارش طبس نیوز به نقل ازایرنا،وجود این چشمه جوشان با دو نوع آب سرد و گرم کنار هم در دل کویر ایران، انسان را به تفکری عمیق وا می دارد و زیبایی های خلقت را برای انسان مجسم می کند.
این چشمه در مسیر گردشگری روستای ˈ خروˈ و در فاصله ۲۷ کیلومتری شهر طبس واقع شده که برای رسیدن به آن باید وارد دهانه دره ای شده و حدود پنج کیلومتر را بصورت پیاده که عمدتا از داخل آب می باشد طی کرد.
این چشمه مبدا آبی اغلب مزارع و تامین آب باغات طبس می باشد که از طریق نهر آبی به این شهر منتقل می شود.
در طول مسیر چشمه آب گرم مرتضی علی، دیواره های بلند دره مانندی در دو طرف خود نمایی می کند و روی این دیواره ها حفره هایی است که به نظر می رسد با نظم خاصی بنا شده اند.
پس از حدود ۳۵ دقیقه پیاده روی به منطقه ای می رسیم که چشمه های متعدد آب بویژه چند چشمه آب گرم و سرد قرار دارد و بزرگترین آنها از درون حفره ای نشات می گیرد که به حمام مرتضی علی معروف شده است.
چشمه آب گرم مرتضی علی طبس از مناطق طبیعی است که با داشتن چشمه های آب درمانی به لحاظ توریست درمانی مورد توجه ویژه است.
آب گرم چشمه از دیواره سمت راست به داخل رودخانه می ریزد و همین، اختلاف دمایی را در چشمه ایجاد می کند که گاهی به ۱۰درجه هم می رسد.
غلظت بیشتر آب گرم و تفاوت ساختاری آن با آب سرد جاری در کف رودخانه باعث می شود که این آب ها تا مسافت حدود ۳۰۰ متری بستر رودخانه هم پیش بروند، در حالی که به طور کامل با هم مخلوط نشده اند و در بستر رودخانه قابل تفکیک هستند.
به این ترتیب در یک طرف رودخانه آب سرد و در طرف دیگر آب گرم جریان دارد و می توان یک پا را در طرف گرم رودخانه فرو برد و پای دیگر را در طرف سرد رودخانه، پدیده نادری که شاید در هیچ نقطه دیگر کشور فرصت تجربه آن را نداشته باشید.
در ادامه مسیر چشمه آبگرم و حمام مرتضی علی به طاق زیبای شاه عباسی برخورد می کنیم که بیش از ۷۰۰ سال قدمت دارد و میان دو کوه نزدیک به هم ساخته شده و بنایی آجری است که در قسمت بالا و یا تاج آن سنگ به کار رفته است.
طاق بند در قسمت پایین شامل طاقی است آجری که پاکار آن بر کوه های سنگی دو طرف رودخانه قرار دارد و بلندای طاق تا زیر تیزه آن ۱۷ متر و بلندای آن ۳۰ متر تخمین زده می شود که این طاق قدیمی ترین بخش بناست که دو قسمتی بودن بنا از نظر زمان ایجاد آن به خصوص از طرف پشت طاق بند به خوبی قابل مشاهده است.
نکته جالب در این طاق چگونگی قرار گرفتن آجرهای آن است که به پهنای معینی محدود نشده، بلکه به صورت شعاعی تا بدنه کوه ادامه یافته و طاقی با مقاومت بسیار زیاد به وجود آورده و قسمت بالای بند هم که با قلوه سنگ ساخته شده سومین مرحله مرمت یا ایجاد بند است.
در قسمت بالا، بند حالت قوسی به خود گرفته تا بتواند در پهنای بیشتر دهانه ی دره در برابر فشار آب مقاومت بیشتری کند و این نکته یکی از راه حل های قابل توجهی است که معماران ایرانی با درک صحیح از مقاومت مصالح و مقاومت شکلی بناها، آن را دریافته و به کار گرفته اند که احتمالا بازسازی های آخر به دستور شاه عباس انجام شده است.
قدمت این طاق را به دوره صفویه نسبت می دهند و معتقدند که سنگ نگاره های بزکوهی که بر آن حک شده اند، نمادی از درخواست فراوانی آب، زایندگی و فراوانی نعمت است. عده ای هم این بزها را نمادی از فرشتگانی می دانند که برای نگهبانی آب، افزایش و فراوانی نعمت بر دیواره های طاق دعا می کنند.