رجا نیوز: تریبون مستضعفین- روزهای گذشته شاهد بر گزاری جشنواره شعر و موسیقی ضد استکباری طبس با موضوع ویژه آمریکا بودیم.
جشنواره ای که اکنون بیش از پیش نیاز به وجود آن احساس می شود. سی سال پیش از این هنگامی که زمان زیادی از پیروزی انقلاب نمی گذشت و هنوز خاطره تسخیر لانه در اذهان موضوع روز بود و جنگ ایران و عراق هر روز بیش از روز گذشته نقش استکبار را برای مردم زنده می کرد، لزوم برگزاری چنین جشنواره ای احساس نمی شد زیرا ضد استکبار بودن جزء لاینفک هنر انقلابی به شمار می آمد.
اما امروز که خط مقدم درگیری با استکبار به داخل جعبه های جادویی و فضاهای مجازی منتقل شده شاید به وضوح دیروز لزوم مبارزه با استکبار که از رسالت های جهانی انقلاب اسلامی به شمار می رود مشخص نباشد، و از سوی دیگر کمبود تولید آثاری در این زمینه که بتواند خاطره خوش آثار ماندگار آن سال ها را دوباره برای ما زنده کند نیز دلیلی بر این مدعاست.
چرا هنوز باید به دهه فجر که می رسیم همواره همان آثار سی سال قبل را از رسانه آقای ضرغامی بشنویم؟ این سوال از این باب نیست که این آثار دیگر مناسب امروز نیست بلکه هنری که با روح انقلاب عجین شود ماندگار است و همیشه تازگی خود را داراست اما سخن از نبود تولیدات فاخر جدید است که به شدت جای خالی آن ها را در تولیدات نهاد های متولی فرهنگ شاهد هستیم.
حضور خانواده شهیدان احمدی روشن، بیژن گرد، رضایی نژاد و مهدوی در جشنواره طبس
این جشنواره دو روزه هر چند با کاستی هایی در اجرا همراه بود که آن هم به بی ریا بودن کار افزود، اما خبر از عظمی بلند برای به احتزاز درآوردن مجدد پرچم مبارزه با استعمار در عرصه هنر دارد. فضای موجود در هنر های ما، بالاخص موسیقی، اگر نگوییم استکباری است باید خوش بینانه بگوییم غفلت آور است.
آیا دید هنرمندان ما و تولید کنندگان آثار موسیقی هنوز مانند استاد راغب است که گفت: «هنر می‌تواند ابزار مقابله در برابر استکبار جهانی باشد.» هنرمندان پیشکش، آیا دید مسئولین و امیران فرهنگی ما این گونه است؟
اینجاست که مانند سردار قاسمی دلت می سوزد که: «آقاسی در صداوسیما بلوکه شد چون می‌گفتند موهای او تبلیغ درویشگری می‌کند اما امروز بدتر از آنها در صداوسیما هستند.» و حال اگر فریاد وی همراه نشوی که : «کار صدا و سیما با کرام الکاتبین است» کم لطفی کرده ای.
حضور خانواده شهیدان احمدی روشن، رضایی نژاد، رجب بیگی وزوایی و بیژن گرد و نادر مهدوی در این مراسم از دغدغه ها و مطالبات خانواده های شهدایی خبر می دهد که خطر استکبار را درک کردند و در راه مبارزه با آن از جان مایه گذاشتند.
بار مسئولیت ما هنگامی سنگین تر می شود که حاج سعید قاسمی این سردار سرفراز جنگ و عزت الله مطهری (عزت شاهی) مرد میدان مبارزه با طاغوت بر دست پدر شهید احمدی روشن در این مراسم بوسه می زنند. بازتاب این رویداد ها در بین کارهای ژورنالیستی کلاسیک جایگاهی ندارد و محکوم به نادیده شدن است اما مگر جز این است که رسانه وظیفه بازتاب حقایق را دارد؟ هر چند تلخ است اما باید گفت مدل رسانه ای ما نیز استکباری است…
در آخر باید پرسید جایگاه جشنواره ای چنین در رسانه آقای ضرغامی کجاست؟ آیا پوشش خبر تولد بزغاله های پنج پا و پختن کیک چند متری جایی برای این کار می گذارد؟ حال آیا می توان این رسانه را ملی نامید؟ اگر آری، کدام ملت؟ مگر دختر و همسر شهید «بیژن گرد» که از بوشهر به این مراسم آمدند جزء ملت نبودند؟ برای رسانه آقای ضرغامی اولویت با چیست؟
به هر حال چه با همراهی امیران خودخوانده فرهنگی و چه بدون همراهی آن ها همواره کسانی هستند که نگذارند دغدغه های حضرت روح الله(ره) که فریاد می زد : «هرچه فریاد دارید بر سر آمریکا بزنید» فراموش شود. و این تازه آغاز راه است…